Szwecja
Szwedzka ustawa o środkach narkotycznych pochodzi z roku 1968. Wprowadzono do niej kilka zmian, z których najważniejsza, dokonująca m.in. istotnego podwyższenia sankcji, została wprowadzona w 1985 r. Ustawodawstwo szwedzkie opiera się na restryktywnym podejściu do problemu narkomanii. Nie przewiduje ono żadnego zakresu dekryminalizacji lub depenalizacji w tym zakresie, nie różnicuje również środków "twardych" i "miękkich", posiadania na cele własnej konsumpcji oraz w celu wprowadzenia do obrotu, a także czynów popełnianych przez osoby uzależnione (konsumentów) oraz wszystkie inne osoby.
Typ podstawowy czynu karalnego polegający na posiadaniu środków odurzających i psychotropowych zagrożony jest karą do 3 lat pozbawienia wolności. Typ kwalifikowany, określany jako "poważny przypadek", zagrożony jest karą od 2 do 10 lat pozbawienia wolności. Ustawa przewiduje także przypadek mniejszej wagi zagrożony karą do 6 miesięcy pozbawienia wolności lub grzywną do 500 koron. Ustawa nie określa w sposób wyraźny kryteriów różnicowania poszczególnych przypadków. W praktyce takim kryterium jest przede wszystkim ilość środków będących przedmiotem czynu.
W Szwecji obowiązuje również zasada oportunizmu. Decyzje oskarżycieli są kształtowane głównie przez wytyczne i wskazówki prokuratora generalnego. Zezwalały one wcześniej na odstąpienie od oskarżenia w przypadkach posiadania niewielkich ilości środków przeznaczonych na własny użytek. W latach osiemdziesiątych zaniechano tej praktyki i obecnie posiadanie nawet najmniejszych ilości środków odurzających lub psychotropowych powinno powodować wniesienie aktu oskarżenia.
Charakterystyczna dla Szwecji jest szeroka dopuszczalność stosowania leczenia przymusowego i bardzo częste stosowanie tego środka.