Wielka Brytania
Sprawą środków odurzających i psychotropowych w Wielkiej Brytanii zajmuje się ustawa o nadużywaniu narkotyków (Misuse of Drugs Act) z 1971 r. Była ona wielokrotnie zmieniana przez inne ustawy, przede wszystkim przez Criminal Law Act z r. 1977 oraz Controlled Drugs Act z 1985 r. W 1986 r. wszedł w życie Drug Trafficking Offenses Act, zajmujący się głównie sprawami handlu na wielką skalę.
Ustawa z 1971 r. stwierdza nielegalność posiadania środków odurzających lub psychotropowych. Trzeba jednak stwierdzić, że w Wielkiej Brytanii już od lat dwudziestych zakres możliwości legalnego posiadania środków odurzających lub psychotropowych oraz możliwości legalnego wejścia w ich posiadanie jest znacznie szerszy, niż w większości krajów Europy. Wynika to z tego, że lekarze mieli na Wyspach Brytyjskich stosunkowo szerokie uprawnienia do legalnego zaopatrywania osób uzależnionych w środki odurzające i psychotropowe i wystawiania na nie recept. Zjawisko narkomanii było w tym kraju traktowane jako problem medyczny i wymagający terapeutycznego podejścia pod kontrolą lekarzy, a nie podejścia represyjnego, które pozostawia decyzje w rękach wymiaru sprawiedliwości. .
Owo medyczne podejście ulegało jednak z upływem czasu stopniowemu ograniczaniu na rzecz coraz liczniejszych elementów represji (wprowadzonych przede wszystkim ustawą z 1971 r.). Pozostawiono jednak liczne elementy "podejścia leczniczego".
Odpowiedzialność karna za posiadanie środków odurzających lub psychotropowych uzależniona jest od trzech podstawowych okoliczności: celu posiadania środków (własny użytek czy odstąpienie innym), rodzaju środków oraz przyjętego trybu postępowania.
Ustawa z 1971 r. mówi, iż przestępstwem jest posiadanie środków odurzających lub psychotropowych. Wprowadza też osobne przestępstwo polegające na posiadaniu środków w zamiarze dostarczenia ich innym osobom (zamiar ten odczytuje się w praktyce na podstawie ilości środków posiadanych).
Prawo brytyjskie dzieli środki odurzające i psychotropowe na trzy kategorie: grupę A, obejmującą większość środków tzw. "twardych", grupę B - środki mniej szkodliwe, w tym także zaliczane powszechnie do grupy "miękkich" (np. cannabis) oraz grupę C, zawierającą słabe stymulanty. Wszystkie te grupy są precyzyjnie zdefiniowane za pomocą wykazu stanowiącego załącznik do ustawy.
Przestępstwa określone w ustawie z 1971 r. podlegają alternatywnemu trybowi oskarżania, tj. mogą być rozpatrywane jako przestępstwa nie wymagające aktu oskarżenia (non indictable offences) w postępowaniu uproszczonym przed sądami grodzkimi lub jako przestępstwa ścigane na podstawie aktu oskarżenia (indictable offences) w postępowaniu toczącym się przed sądem koronnym. Zastosowanie takiego lub innego trybu postępowania zależy od wagi i okoliczności czynu, a decyduje o tym oskarżyciel.
W prawie brytyjskim obowiązuje również zasada oportunizmu. Sam fakt posiadania środków odurzających i psychotropowych jest czynem karalnym, ale każdy przypadek podlega indywidualnej ocenie pod kątem stopnia społecznej szkodliwości i decyzja o wszczęciu postępowania należy do oskarżyciela.
Ustawodawstwo brytyjskie nie zawiera żadnych preferencji przewidzianych dla osoby zajmującej się handlem w celu finansowania swego nałogu. Posiadając narkotyki celem wprowadzenia ich do obrotu może ona teoretycznie podlegać surowej represji karnej. Duża rozpiętość sankcji oraz zasada oportunizmu pozwala jednak na elastyczne reagowanie wymiaru sprawiedliwości w zależności od okoliczności.