Danton- wielki aktor czy dobry cz│owiek?

Georges- Jacques Danton urodzi│ siΩ 29 paƒdziernika 1759 r, w Arcis-sur-Aube: sto piΩµdziesi╣t kilometr≤w od Pary┐a. Wychowany zosta│ w wielodzietnej rodzinie, co na ≤wczesne czasy nie by│o nietypowe. Ojciec jego prze┐y│ czterdzie£ci lat, co w odr≤┐nieniu od dni dzisiejszych by│o £redni╣ wieku, w rodzinach bur┐uazyjnych. W dzieci±stwie m│ody Danton by│ osob╣ do£µ "niepozorn╣" z wygl╣du, natomiast ze strony charakteru by│ okre£lany jako dzikus. Instytucje szkolne nie by│y dla niego najlepszym miejscem do przebywania, nauczycielkom sprawia│ problemy, lecz wszyscy zgodnie podkre£lali jego wielkie serce.

To w│a£nie to wielkie serce, to cecha o, kt≤rej wspomina siΩ jeszcze w p≤ƒniejszych okresach ┐ycia Dantona. Jako mΩ┐czyzna by│ pokaƒnej budowy, atletyczne kszta│ty, mocny g│os i wielka ruchliwo£µ dodawa│y mu mΩsko£ci. Jeszcze twarz. Twarz tego cz│owieka by│a niejednokrotnie tematem do szyderstw. Ju┐ w dzieci±stwie, jego oblicze otoczone by│o legendami, usprawiedliwiaj╣cymi wszystkie deformacje. Do ca│ego portretu zewnΩtrznego Dantona, nale┐y dodaµ jeszcze: rubaszno£µ manier, umiejΩtno£µ pos│ugiwanie siΩ ludowym jΩzykiem oraz gust do brutalnego s│ownictwa. To w│a£nie te cechy pomog│y mu w docieraniu do "ludu nieo£wieconego". Tak zachowuj╣cy siΩ cz│owiek z pewno£ci╣ nie budzi│by dzi£ specjalnego zaufania. Je┐eli powie siΩ jeszcze, i┐ w Dantonie nie by│o ┐adnej sk│onno£ci do starannej, prowincjonalnej elegancji, jego obraz momentalnie blednie w por≤wnaniu chocia┐by z Robesspierre'em. Jego obraz "duchowy" r≤wnie┐, nie zawsze by│ ukazywany pochlebnie. Danton, sw╣ osob╣ wywiera│ na ludziach potΩ┐ny wp│yw, co by│o zapewne rezultatem ┐ywio│owo£ci. Pomaga│o mu to w zdobywaniu przyjaci≤│, kt≤rzy niestety nie zawsze byli odpowiedni. Robesspierre nazywa ich, wrΩcz "szelmami".

Nie my£lmy jednak o Dantonie jako, o potworze pozbawionym uczuµ. Osobowo£µ jego, jest pe│na dualizmu. W odniesieniu do ludzi mu przyjaznych by│ wzorem godnym na£ladowania. Z jednej strony jest niechlujny, z drugiej natomiast strony sw≤j dw≤r w Arcis urz╣dzi│ z wielkim przepychem. Najciekawsze jest jednak to, i┐ ze swoim okrutnym wizerunkiem by│ kochankiem (prawdopodobnie) jedenastu tysiΩcy dziewic! Niestety nie m≤g│ siΩ poszczyciµ trwa│ymi zwi╣zkami, kt≤re by│y og≤lnie przyjΩte w£r≤d ludzi z elity.

Robesspierre bardzo czΩsto zarzuca│ brak wychowania. Mo┐e i s│usznie, gdy┐ spos≤b zachowania siΩ Dantona w niekt≤rych sytuacjach, by│ rzeczywi£cie nie adekwatny. Swoim zachowaniem, Danton (w czasach dzisiejszych) uzyska│ by miano "pozera". Jest to do£µ nie│adne, okre£lenie na cz│owieka, robi╣cego co£ na pokaz. Jako przyk│ad mog╣ pos│u┐yµ jego w│asne s│owa: "Lud bΩdzie czciµ moj╣ g│owΩ, tak, moj╣ £ciΩt╣ g│owΩ". Danton zdawa│ sobie sprawΩ, ┐e ma gro zwolennik≤w, takimi s│owami pobudza│ wszystkich. M≤g│ nawet imponowaµ, swym beztroskim zachowaniem. W gruncie rzeczy, takie zachowanie mia│o zapewniµ popularno£µ, czyli to, czego tak bardzo po┐╣da│. ChΩµ zdobycia rozg│osu, sprawi│a, i┐ zyska│ sobie miano hipokryty. W│a£ciwie to ob│uda i udawanie (dzi£ mo┐na by to okre£liµ aktorstwem), by│y obecne we wszystkich krΩgach francuskich. Danton sam oskar┐a│ swoich przeciwnik≤w o hipokryzje. Sam r≤wnie┐ pada│ ofiar╣ takich oskar┐e±. Najwa┐niejsze jest jednak to, byli to r≤wnie┐ ludzie mu zaprzyjaƒnieni. Na przyk│ad wierny przyjaciel Dantona, Garat m≤wi│: "Ukazywa│ siΩ jako barbarzy±ca po to, aby zachowaµ ca│╣ swoj╣ popularno£µ...". W zwi╣zku z tymi krytykami, poddane zosta│y w w╣tpliwo£µ jego intencje rewolucyjne. W tym miejscu krytycy siΩ myl╣, gdy┐ mimo korupcji, kt≤r╣ praktykowa│, by│ szczerze oddany rewolucji i sta│ po jej stronie.

Wracaj╣c do dualizmu w osobowo£ci Dantona, godne uwagi jest, i┐ czΩsto po okresach sza│u, wielkiej grozy i energicznych postaw, Danton "zamiera│". W≤wczas jego przyjaciele, t│umaczyli takie zachowania lenistwem. CzΩsto popada│ w depresje, spowodowane wyczerpaniem, kt≤re mia│o swoje pod│o┐e w rewolucji. Zwykle groƒny, │agodnia│, w≤wczas m≤wi│ o sobie w samych superlatywach (jak zawsze). Fakt, ┐e nie by│ na przyk│ad m£ciwy, ale za mocno to akcentowa│. M≤wi│ o sobie otwarcie, mo┐e nawet za bardzo. Pewnie, w│a£nie dlatego, wszystkie jego odchylenia, w drug╣ stronΩ, by│y nag│a£niane przez jego wrog≤w.

Danton jest przyk│adem cz│owieka, kt≤ry w dzisiejszych czasach nie mia│by mo┐liwo£ci przetrwania ( nie m≤wi╣c ju┐ o bogatym ┐yciu ). Ot≤┐ ten popularny cz│owiek, nie posiada│ wykszta│cenie, takiego, jakim mogli siΩ poszczyciµ inny mo┐ni, tamtej epoki. Nie przejmowa│ siΩ tym specjalnie. Braki w swojej wiedzy, umiejΩtnie uzupe│nia│ elokwencj╣, oraz impetem. Mimo swojego stosunku do wykszta│cenia, by│ osob╣ inteligentn╣ i wielce pojΩtn╣, co z pewno£ci╣ dzia│a│o na jego korzy£µ.

Uwa┐am, ┐e Danton jest, w gruncie rzeczy, aktorem i to dobrym. Znakomicie potrafi│ siΩ wczuµ w sytuacjΩ dla niego dogodn╣. Jego zdolno£ci na tym polu by│y szerokie, na co dowodem jest rzesza zwolennik≤w. Mimo ca│ego aktorstwa, nie zatraci│ swojego cz│owiecze±stwa, co nie czΩsto zdarza siΩ w£r≤d ludzi na co dzie± odgrywaj╣cych inne role, lub przybieraj╣cych inne twarze. Z regu│y z aktorstwem wi╣┐e siΩ ca│kowita fa│szywo£µ, a jednak Danton nie podda│ siΩ temu. Jako dow≤d mo┐na przywo│aµ jego zachowanie w stosunku do przujaci≤│.