CESARSTWO OTTON╙W

Tereny monarchii Karola Wielkiego by│y naje┐d┐ane przez Wiking≤w i Madziar≤w. Dotyczy│o to r≤wnie┐ i monarchii wschodniofrankijskiej.(pa±stwo wschodniofrankijskie, kt≤re na mocy uk│adu w Verdun otrzyma│ Ludwik Niemiecki, prze┐ywa│o za jego nastΩpc≤w okres upadku i wewnΩtrznego rozbicia ) W│adza centralna nie by│a w stanie zorganizowaµ obrony i bezpiecze±stwa, a wiΩc poszczeg≤lne czΩ£ci musia│y radziµ sobie same. W Niemczech dosz│o do odtworzenia ksiΩstw szczepowych. Na ich czele sta│y wp│ywowe rody mo┐now│adcze i tak powsta│y ksiΩstwa Bawarii, Saksonii, Frankonii, Szwabii.

W 911 r. wymar│a wschodnio- frankijska linia Karoling≤w. Wtedy ksi╣┐Ωta wybrali Konrada - ksiΩcia Szwabii na kr≤la Niemiec. Nie wszyscy jednak uznali ten wyb≤r. Toczy│y siΩ za┐arte walki, kr≤l umieraj╣c na swego nastΩpcΩ wyznaczy│ Henryka I- ksiΩcia saskiego, kt≤ry panowa│ w latach 919- 936 (by│ on z dynastii saskiej, kt≤ra panowa│a nieprzerwanie do po│. XI w.). Henryk zerwa│ z zasad╣ dzielenia kr≤lestwa i na nastΩpcΩ wyznaczy│ drugiego ze swoich syn≤w- Ottona I. Uda│o mu siΩ tak┐e przeprowadziµ jego wyb≤r w 929 r. Henryk prowadzi│ aktywn╣ politykΩ zewnΩtrzn╣, przy│╣czy│ LotaryngiΩ, g│≤wnym jego osi╣gniΩciem by│o jadnak pobicie WΩgr≤w nad rzek╣ Unstrut╣ w 933 r. Podj╣│ r≤wnie┐ ekspansiΩ przeciw S│owianom Po│abskim, kt≤rym narzuci│ swoje zwierzchnictwo. Jego nastΩpca Otton I (936- 973 ) r≤wnie┐ prowadzi│ politykΩ centralizacji. Opar│ siΩ przy tym na ko£ciele. Wygl╣da│o to w ten spos≤b, ┐e dobra, kt≤re by│y dot╣d nieu┐ytkowane w│╣czy│ do domeny kr≤lewskiej i uczyni│ z nich nadania dla opactw i biskupstw, oczywi£cie maj╣c wp│yw na wyb≤r tych dostojnik≤w. DziΩki temu m≤g│ w jaki£ spos≤b uniezale┐niµ siΩ od £wieckich feuda│≤w. Du┐ym sukcesem Ottona I by│o powt≤rne odparcie WΩgr≤w w bitwie na Lechowym Polu w 955 r., a tak┐e w tym samym roku st│umi│ powstanie S│owian Po│abskich. Do jego sukces≤w nale┐y tak┐e to, ┐e w│adca czeski uzna│ siΩ jego lennikiem i to, ┐e w roku 951 uzyska│ koronΩ kr≤la Longobard≤w. Tak wiΩc m≤g│ tytu│owaµ kr≤lem Frank≤w i Longobard≤w. Ukoronowaniem jego polityki by│a ponowna wyprawa do W│och na wezwanie papie┐a.( papie┐ mia│ k│opoty w polityce zew. i wew. ), gdzie 2.II. 962 r. w bazylice £w. Piotra w│adca Frank≤w i Longobard≤w zosta│ ukoronowany na cesarza.

By│o to epokowe wydarzenie w dziejach Europy, g│ownie Italii i Niemiec , albowiem odt╣d godno£µ cesarska po│╣czona zosta│a z godno£ci╣ kr≤la Niemiec. Godno£µ cesarska tworzy│a pewien imperialny program polityczny, a mianowicie taki, ┐e cesarz rzymski jest zwierzchnikiem wszystkich lud≤w chrze£cija±skich i ko£cio│a, z tym, ┐e o ile dla w│adc≤w Europy zach. by│o to piersze±stwo czysto tytularne, o tyle dla w│adc≤w Europy wsch . (Polski, Czech, WΩgier ) wi╣za│o siΩ z roszczeniami do zwierzchnictwa i trybutu. Co wiΩcej cesarz uwa┐a│ siΩ r≤wnie┐ za suwerena wobec pa±stwa ko£cielnego, oraz uwa┐a│, ┐e Niemcy i Italia stanowi╣ jedn╣ ca│o£µ.

Ka┐dy z kr≤l≤w niemieckich by uzyskaµ koronΩ cesarsk╣ musia│ udawaµ siΩ do W│och, co wi╣za│o siΩ z kosztami jak i pewnym wysi│kiem zbrojnym, albowiem oba te kraje nic nie │╣czy│o. I taki wysi│ek bΩdzie kontynuowany a┐ do XIII w.

Otton zostaj╣c cesarzem przej╣│ r≤wnie┐ ideΩ misji nawracania Pogan. Na wschodnich granicach cesarstwa utworzone zosta│o biskupstwo misyjne w celu nawracania S│owian (metoda saska ). Zosta│a odnowiona idea uniwersalistycznego cesarstwa, kt≤re mia│o obejmowaµ wszystkich chrze£cijan oraz w zadaniu tej polityki prowadziµ misjΩ nawracania Pogan. Polityka tego typu jest szczeg≤lnie niebezpieczna dla pa±stw s│owia±skich.