|
 |
||||
| Temat
miesiąca
Spis artykułów Archiwum Kontakty Informacje Strona główna Poczta do redakcji
|
|
Podstawą reprywatyzacji musi być stwierdzenie nieważności dekretów i ustaw nacjonalizacyjnych wydanych w roku 1944 i później, jako sprzecznych z artykułem 99 konstytucji marcowej z 1921 r. (obowiązującej do lipca 1952 r.). Ze względu na wspomnianą wyżej niezgodność z konstytucją dekretów i ustaw nacjonalizacyjnych, wynikające z nich decyzje administracyjne i inne rozstrzygnięcia muszą zostać uchylone jako nielegalne (artykuł 190 ustęp 4 obecnej konstytucji). Prawo do skorzystania z ustawy o reprywatyzacji powinno objąć wszystkich obywateli polskich, którzy posiadali obywatelstwo polskie w dniu 1 września 1939 r. oraz ich spadkobierców, również tych, którzy obecnie nie posiadają obywatelstwa polskiego. Pierwszeństwo w realizacji roszczeń majątkowych powinni mieć obecni obywatele polscy zamieszkali na terytorium Rzeczypospolitej. Z prawa do reprywatyzacji mogą skorzystać osoby prawne zarejestrowane na terytorium Rzeczypospolitej, które będą w stanie udowodnić swoją ciągłość istnienia prawnego między 1 września 1939 r. a dniem wejścia w życie ustawy reprywatyzacyjnej. W analogiczny sposób należy uregulować status majątkowy polskich instytucyj i partyj politycznych istniejących od 1939 r. na przymusowej emigracji. Prawo do reprywatyzacji nie powinno obejmować osób fizycznych i prawnych kolaborujących z okupacyjnymi reżimami: narodowo-socjalistycznym i komunistycznym, biorących udział w tzw. utrwalaniu władzy ludowej, na których ciąży sądownie stwierdzona odpowiedzialność za zbrodnie polityczne i zniewolenie Narodu Polskiego. Przypadki takie powinna objąć odrębna ustawa. Żadna grupa prawowitych właścicieli nie może być traktowana w sposób uprzywilejowany w stosunku do pozostałych grup (jedynym wyjątkiem - o charakterze porządkowym – jest pierwszeństwo wskazane w punkcie 4 projektu). Reprywatyzacja musi objąć 100 % majątku, do którego zgłoszono udokumentowane roszczenia. Podstawową formą reprywatyzacji powinien być zwrot w naturze. W przypadku braku możliwości dokonania zwrotu w naturze prawowici właściciele zgłaszający roszczenia powinni otrzymać mienie zastępcze lub pełną rekompensatę finansową. Roszczenia obywateli polskich wysiedlonych z kresów wschodnich Rzeczypospolitej (tzw. zabużan) lub ich spadkobierców należy realizować z majątku znajdującego się na ziemiach zachodnich i północnych Polski. Żadna z form własności, do których mogą zostać zgłoszone roszczenia, nie może być uznana ustawowo za wyłączoną spod działania ustawy reprywatyzacyjnej. Żaden z obiektów, do którego mogą zostać zgłoszone roszczenia, nie może być uznany ustawowo za wyłączony spod działania ustawy reprywatyzacyjnej. W przypadku, gdy obiekt, o którym było wiadomo, że istnieją do niego roszczenia majątkowe, został przekazany innej osobie fizycznej lub prawnej z pominięciem pretensji prawowitych właścicieli, dana prywatyzacja (lub inna prawna forma przekazania majątku) musi zostać unieważniona. Wyjątkiem od tej regulacji może być sytuacja, kiedy prawowity właściciel i nowy nabywca zawrą umowę, dzięki której ten pierwszy otrzyma odszkodowanie odpowiadające wysokości wartości rynkowej obiektu. Adrian Nikiel Autor jest prezesem Organizacji Monarchistów Polskich
Historia | Poglądy | Wywiady
| Heraldyka | Religia i polityka
| Polska daleka i bliska
|
Data publikacji
|
|
|
||||
|
|
|
