Niezbyt dobrze pamiΩtam, sk▒d siΩ tu wzi▒│em, mieszkam tu sam i od zawsze. Ju┐ od dawna nie liczΩ czasu miar▒ up│ywaj▒cych lat, m≤j zegar wskazuje dwunast▒ (p≤│noc, po│udnie, nowy dzie±, nowy rok), gdy zaczyna siΩ przedwio╢nie. Ka┐dy inaczej uporz▒dkowany podzia│ zdarze± traci sens. WychodzΩ wtedy na pr≤g mojego domu (mieszkaµ na parterze, to trochΩ jakby mieszkaµ na wsi), zapalam papierosa, zapalam jednego za drugim i czujΩ coraz przyjemniejsze zamroczenie pierwszym rze╢kim s│o±cem, choµ jeszcze mocno marzn▒ stopy i grabiej▒ rΩce. Ca│▒ wiosnΩ i wczesne lato spΩdzam podobnie, jednak mrowienie cia│a powoli s│abnie wraz ze wzrastaj▒c▒ temperatur▒, z coraz bardziej natarczywymi podmuchami przysz│ych upa│≤w, kt≤re wysusz▒ moje ╢luz≤wki. Gdy zegar ustala siΩ na sze╢µ godzin przed dwunast▒, chowam siΩ do mojego pokoju, kt≤ry inni nazywaj▒ moim domem. Gdyby╢ pomimo to chcia│a mnie kiedy╢ poznaµ, mog│aby╢ zacz▒µ od obserwacji mojej ulicy, mojego okna. Nie ╢miej siΩ (to trochΩ obrazoburcze pos▒dzaµ ciΩ o u╢miech, tΩ, kt≤ra nie istniejesz, tΩ, kt≤ra jeste╢ moim marzeniem, tΩ, kt≤ra, bojΩ siΩ powiedzieµ, jeste╢ ide▒ mojego ┐ycia), nie ╢miej siΩ: ka┐da, nawet najbardziej nielubiana konstelacja przedmiot≤w wok≤│ nas krΩpuje nas swoimi niewidzialnymi sid│ami. Nasze miejsce tutaj to pu│apka, w kt≤r▒ wpadamy bezwiednie, ale wytrale i z upodobaniem. Nie ╢miej siΩ, je╢li to dla mnie takie prawdziwe, nie mo┐e ciΩ to ╢mieszyµ (nie tak▒ ciΩ sobie wyobra┐am, czy mo┐e jednak co╢ udajΩ przed samym sob▒, mo┐e roz╢mieszy│o ciΩ to, ┐e gdzie╢ to musia│em przeczytaµ, co, ty te┐ o tym czyta│a╢?). Zacznijmy od parapetu, rozpoznasz go od razu. Pogodzeni ze swoj▒ samotno╢ci▒, je╢li nawet nie jest z wyboru (czy mo┐e byµ jaka╢ inna?), ze swoim nieko±cz▒cym siΩ oczekiwaniem, wybieraj▒ parapet taki jak m≤j, bez ro╢lin doniczkowych, bajkowego kota, pude│ka z klockami dziecka, bez ksi▒┐ek, kt≤re podobno nie mieszcz▒ siΩ ju┐ nigdzie indziej (widzia│em te┐ takich, kt≤rzy stawiaj▒ na nim telefon). M≤j parapet jest pusty, co nie znaczy, ┐e nie ma na nim kurzu: to podobno niedobre, bo alergiΩ odziedziczy│em wraz z matk▒. Je╢li chcesz, ale tylko je╢li na pewno, mo┐emy teraz zajrzeµ g│Ωbiej przez moje okno, nie przeszkodz▒ ci zas│ony, bo ich nie ma. Czy nie przeszkadza ci, ┐e szyby ostatni raz umy│a jeszcze przed ╢mierci▒ moja matka? Chcia│bym to uszanowaµ. To zaklejone ta╢m▒ pΩkniΩcie jest od wczoraj, nadal jednak nic nie mogΩ zrobiµ, bo ta brudna szyba to moja jedyna pami▒tka po matce, sama te┐ widzisz, ┐e pomimo ca│ego obrzydzenia nie│atwo by│oby mi siΩ zgodziµ na opuszczenie tego miejsca. Wszystko inne ju┐ kiedy╢ po jej ╢mierci tu czy╢ci│em. Tak naprawdΩ ona odesz│a jednak tej nocy ostatecznie, na zawsze, zrz▒dzeniem losu, bo wiatr nieprzypadkowo wybiera moje okno spo╢r≤d tysi▒ca innych. WezwΩ szklarza. Je╢li nie och│onΩ│a╢ jeszcze z pierwszej poznawczej ciekawo╢ci, mo┐emy poruszyµ siΩ o krok do przodu, przesuwaµ siΩ po wszystkich ╢cianach, suficie i pod│odze. Punkt zaczepienia oczu pierwszy: pod│oga jest naga, zupe│nie: prosty, nie pastowany i nie lakierowany parkiet. Choµ wyobra┐am sobie, ┐e im pro╢ciej idzie mi opowiadanie ci tego wszystkiego, tym bardziej to dla ciebie staje siΩ nu┐▒ce, monotonne. Je╢li jeste╢ sob▒, je╢li ty to naprawdΩ ty, przez to wszystko jednak musisz przej╢µ a┐ do pointy, kt≤ra, je╢li jest, to i tak nie wiem, czy na samym ko±cu. Mam nadziejΩ, ┐e te wtrΩty, choµ te┐ nie obra┐Ω siΩ za to, zawi│e, uprzyjemni▒ ci jako╢ tΩ wΩdr≤wkΩ. Najbardziej, przyznaj siΩ, przynajmniej na pocz▒tku, dra┐ni│o ciΩ to, ┐e czego╢ najwa┐niejszego doszukujΩ siΩ w rzeczach prostych, ┐e za ca│y sw≤j ╢wiat mam (punkty zaczepienia oczu nastΩpne:), mam ten st≤│, do kt≤rego pasuje w dodatku tylko jedno krzes│o, ty usi▒dziesz na fotelu, przepraszam, ┐e taki zniszczony. Do tego ╢wiata szukam te┐ jak najprostszych s│≤w, nie boj▒c siΩ ich powt≤rze±, bo to oznacza tylko, ┐e i tak w nim, no w│a╢nie, w tym ╢wiecie, s▒. Z tymi prostymi s│owami (zn≤w bez powodu ganisz powt≤rzenie) mam jednak pewien problem: wszystkie po chwili staj▒ siΩ swoimi metaforami. Pusty parapet zamienia w studium samotno╢ci, w brudnej szybie ┐yje matka, jest jeszcze r≤┐a, symbol, kt≤ry z ka┐d▒ chwil▒ traci na znaczeniu. Taki obrazek: widzΩ r≤┐Ω, kwiat, dajmy na to r≤┐Ω, kwiat czerwony, rodzina "rose", p│atki olejkodajne, mszyce najlepiej zwalczaµ skrapiaj▒c ciep│ym mlekiem, wtedy odchodz▒, bez straty. R≤┐a rozkwit│a tego ranka, nachylam siΩ, ┐eby lepiej dojrzeµ kropelkΩ rosy, ale tak szybko znika i w za│omach p│atk≤w przeczuwam przekwitanie. BojΩ siΩ spojrzeµ w twoje oczy, by nie dojrzeµ nadchodz▒cej w nich staro╢ci, bojΩ siΩ zbli┐yµ do ciebie, wiedz▒c, ┐e kiedy╢ odejdΩ, naprawdΩ nie jestem pewien, czy chcia│bym ciΩ poznaµ. Od dawna, od jak dawna ┐yjΩ tak bezkarnie nic nie robi▒c? Pr≤bowa│em, u tapicera czeladnikowa│em cztery dni, cztery przedwio╢nia, cztery lata, cztery ┐ycia. Po dw≤ch dniach przesta│em byµ uczniem, po siedmiu m≤g│bym przestaµ byµ czeladnikiem. Powiedzia│em mu, pan odr≤┐nia na pewno wiΩcej kolor≤w ode mnie, w jakim kolorze dzi╢ robimy? Ale kolory by│y takie, jakie przysz│y, jakie zawsze przychodz▒: to jest ╢liwka, to br▒z, to seledyn, a to jest ┐≤│ty. Jak to ┐≤│ty? Tamten jest z│oty, ten tylko mieni siΩ metalicznie, a ten to kolor kurzego ┐≤│tka, skryty pomara±czowy. Przyszed│em tu z zaciekawieniem: pierwsza praca w od dzieci±stwa tajemniczym "zak│adzie tapicerskim - us│ugi dla ludno╢ci" (zna│em ju┐ wtedy znaczenie etykietki, rok za rokiem jedno s│owo). Wielki ba│agan i kurz, nawet wydeptany pr≤g, wysoki stopie±, kt≤ry dzieli│ pracowniΩ mistrza i moj▒ (klient≤w przyjmowali╢my tak┐e u mnie), wydawa│ siΩ zakurzony do ostatniej ruchliwej drzazgi. Wielkie spiΩtrzenie niewyko±czonych, zapomnianych od lat mebli i ┐adnego nie chcia│bym mieµ, ale przecie┐ mia│em, fotel. Ze zdziwieniem my╢lΩ o sobie, ┐e nie nauczy│em siΩ tam piµ, ale wszystko d│ugo, nawet do ko±ca by│o nowe, interesuj▒ce, sprawno╢ci tylko w rΩkach brak mi by│o, mo┐e gdybym pi│ to piwo. Ma│o lat z pocz▒tku mia│em, wiΩc szuka│em, podawa│em: ig│Ω krzyw▒ i prost▒, i dubelszpica, m│otki, zciski, harciery. Tylnym wej╢ciem wcisn▒│em siΩ do nowego ╢wiata (ten ╢wiat mia│ wy│▒cznie tylne wej╢cie, klienci wchodzili od ulicy) pe│nego nazw uczonych, z kt≤rymi oswaja│em siΩ z wolna . Na ramΩ sz│y pasy albo p│yta, je╢li pasy, gramoli│em siΩ na antresolΩ po sprΩ┐yny, je╢li p│yta - po szlarafiΩ lub bonel, takie ┐elastwo wstrΩtne, kalecz▒ce, nie do uwierzenia, ┐e kto╢ potem usi▒dzie na czym╢ takim i powie, ┐e miΩkkie, a przecie┐ powie, bo my mu to wcze╢niej sznurem tapicerskim i jut▒, i formatk▒, i jeszcze g▒bk▒ albo traw▒ morsk▒, je╢li bogaty ekolog, i sur≤weczk▒ lnian▒, a na zako±czenie materia│em obiciowym, wy╢cielemy. Tak bardzo chcia│em do tej pracy co╢ w│asnego wtr▒ciµ, inaczej nie m≤g│bym chyba, bo schemat zawsze by│ podobny i te same gwo╝dziki ze sp│aszczonymi g│≤wkami, i szpilki d│ugie ma│ym │ebkiem w karo zako±czone, te same. Ale ci▒gle z my╢l▒ o kim╢ to robi│em, a z my╢l▒ o tobie przed wszystkimi innymi my╢lami. Nie, na pocz▒tku jeszcze ciΩ nie by│o. Por▒czkΩ sosnow▒ do sofy bejcuj▒c na maho±, duma│em o kim╢, kto taki niepotrzebny mebel do domu zamawia, czy taki sam z niego dostojnik, jak to drewno szlachetne i tak pΩdzel sw≤j prowadzi│em, jak bym i to drewno i tego cz│owieka chcia│ zarazem wypr≤bowaµ. W jego cnotΩ nie wierz▒c za bardzo i tΩ sosnΩ nie do ko±ca ukryµ chcia│em. Dla schludnego jegomo╢cia z s▒siedztwa, pokona│em w sobie niechΩµ wrodzon▒ do wszystkiego, co elektryczne, ha│a╢liwe i gro╝ne, w og│uszaj▒cych b│yskach pistoletu na kompresor ka┐d▒ zszywkΩ mu ╢lubowa│em, dla uprzejmego poczΩstunku z papieros≤w dobrych, mistrz m≤j kwitowa│, dla my╢li jego pogodnych, ja wiedzia│em. Ale naprawdΩ artyst▒ by│ m≤j mistrz - tapicer. Pan jest artyst▒, m≤wi│y trwo┐ne damy (je╢li takie siΩ akurat zdarzy│y) i pyskate mieszczki. Pan jest zaka│▒ ╢wiata, pan mnie gubi, nawet w moich my╢lach tylko szepta│em. Ty spocony idioto w brudnym podkoszulku, nie widzisz nim ta jeszcze co╢ powie, po wydΩciu jej warg, nie widzisz, ┐e tej pani zamarzy│ siΩ ber┐er, fotel karmazynowy z miΩkkimi bokami i nie w romby pikowany, lecz w serca. Nie, nie wi╢niowy, idioto, tΩ n≤┐kΩ widzisz kokieteryjnie do przodu podstawion▒, karmazynowy. Coraz wolniej mi sz│o, to nawet widaµ po tym, jak ci to opowiadam. Straci│em pierwsz▒ pewno╢µ ruch≤w. We wszystkim znajomym na pr≤┐no szuka│em czego╢ nowego i znowu przedwio╢nie, ju┐ ci o tym m≤wi│em, zrobiΩ co╢ dla siebie, jak to jest, gdy siΩ my╢li o fotelu dla siebie. To jednak te┐ nie by│o jeszcze to, zrobiΩ fotel dla ciebie i wtedy siΩ narodzi│a╢, nie z piany morskiej, lecz co╢ to z piank▒ (tapicersk▒) te┐ wsp≤lnego mia│o. I wtedy zacz▒│em z tob▒ tΩ rozmowΩ. Ju┐ wcze╢niej rozmowy z innymi tak ko±czy│em, a te najwa┐niejsze to sz│y tylko tak. Mebel powoli do ciebie tylko pasowaµ zacz▒│ i sta│a╢ siΩ bardziej rzeczywista ni┐ wszystko. Prawdziw▒ oblubienic▒ zosta│a╢, jak ja oblubie±cem dla matki swojej by│em i najwiΩkszy sw≤j wstyd dla mnie po╢wiΩciµ umia│a. Fotel by│ z odpadk≤w, wkr≤tce sam mia│ staµ siΩ odpadkiem, ale ty coraz bardziej na zawsze by│a╢. Fotel by│ sko±czony i odej╢µ od tapicera musia│em, a mistrz m≤j jeszcze wcze╢niej to poczu│. Ale zabraµ mi go ze sob▒ pozwoli│ zamiast dyplomu, bez piecz▒tek, bez wa┐no╢ci. I tak pierwsz▒ cz▒stkΩ ciebie u siebie w pokoju mia│em. PrΩdko jednak za nastΩpn▒ rozgl▒daµ siΩ zacz▒│em, bo choµ tw≤j szkielet ju┐ ca│y zna│em i ┐y│y (nici rΩczne) i tΩtnice (nici maszynowe), miΩ╢nie i ich napiΩcia na stawach (pasach) rozpostarte, tw≤j portret zbyt jednostronnym mi siΩ wydawa│. U zduna bardzo kr≤tko ciΩ szuka│em, ale tam nigdy nie przychodzi│a╢, bo to zaw≤d taki zapomniany i m≤j piec te┐ jest ju┐ zimnym prze┐ytkiem, odk▒d kaloryfery bezduszne za│o┐yli. Za pΩkniΩtymi kaflami piec duszΩ skrywa│, ale zburzyµ go trzeba, bo miejsce zajmuje, ty to przede mn▒ wiedzia│a╢. I potem jeszcze trochΩ pr≤bowa│em, a ostatecznie to ju┐ nawet nie pr≤bowa│em pr≤bowaµ, gdy w swoim domu ca│▒ ciΩ odnalaz│em. W tr≤jmasztowiec zaklΩta by│a╢, odczarowywa│em ciΩ dzie± po dniu, milimetr po milimetrze twojego cia│a i duszy twojej. Spod sterty zakurzonych papierzysk ciΩ wyci▒gn▒│em, rycinΩ z tr≤jmasztowcem. Teraz sobie przypominam, opowiada│a mi o nim pewnego cudownego wieczoru dzieci±stwa. Le┐a│em w │≤┐ku, jej ma│y ch│opczyk, synek, ona co╢ robi│a, czego nigdy nie lubi│em, w kuchni albo pra│a, porzuci│a nagle czynno╢µ niedoko±czon▒ w po│owie i przysz│a do mnie z rΩkami, ustami, swym zapachem i oddechem, i z t▒ rycin▒. Wyp│ynΩli╢my daleko w nocne niebo, z dala od sta│ych l▒d≤w i ich ╢wiate│. Zasn▒│em uko│ysany g│Ωboko falami rozbijaj▒cymi siΩ o burty. Wyci▒gn▒│em ciΩ i przysz│a╢, p│aszcza d│ugo zdj▒µ nie chcia│a╢, bo pogoda by│a zimna i wietrzna, listopadowa. Potem wiatr z wolna siΩ uspokaja│. Zastyg│a╢ w dosyµ niewygodnej dla siebie pozycji: sta│e napiΩcie, wszystkie cz│onki cia│a dr┐▒ lekko, ko│ysz▒ siΩ, ale to pozycja idealna, stan r≤wnowagi pe│nej napiΩcia: liny naprΩ┐one do b≤lu, do granic swej wytrzyma│o╢ci. WidzΩ ciΩ coraz wyra╝niej: siedzisz trzymaj▒c po╢ladki na stopach, m≤g│bym ciΩ ju┐ prawie narysowaµ. Plecy wygiΩte │ukiem tworz▒ wraz ze spuszczon▒ lekko g│ow▒ liniΩ, kt≤r▒ przeprowadzam │▒cz▒c wierzcho│ki maszt≤w, 2 - stermasztu, 3 - grotmasztu, 4 - fokmasztu. Twarz ukry│a╢ g│Ωboko w cieniu rozpuszczonych w│os≤w. Czy m≤g│bym, odstΩpuj▒c nieco od stereotypu, poprosiµ, aby╢ je upiΩ│a? Nie? Trudno, to mo┐e nawet lepiej. RΩce nieznacznie ugiΩte w │okciach opieraj▒ siΩ d│o±mi, opieraj▒ w doskona│ym punkcie podparcia: drzewce 5 - delfiniak, jeden z maszt≤w sta│ych. Dotykam sztaksli w kolejno╢ci od numeru 7 do numeru 10. Poruszone wiatrem, nabrzmiewaj▒ twoje ┐y│y od przegub≤w po wg│Ωbienie wewnΩtrznej czΩ╢ci │okcia - bardzo czu│e miejsce, statek jest niemal gotowy do odp│yniΩcia. RΩce widzΩ najwyra╝niej, s▒ najja╢niejsze, jedynie dwa cienie │okcia na drugiej. Nie mogΩ sobie odm≤wiµ pog│adzenia jeszcze raz twoich d│oni, naprawdΩ smuk│e drzewca: 5 - delfiniak i 6 - bukszpryt, bardzo czujne - opieraj▒ siΩ o pod│o┐e opuszkami palc≤w i czΩ╢ci▒ ╢r≤drΩcza, jakby chcia│y co╢ pochwyciµ - ruchliwe fale. Ster zanurzony, stopy schowane g│Ωboko pod po╢ladkami, ale po╢ladki potem, najpierw nogi. Cia│o ud i │ydek rozlewa siΩ, sp│aszcza tworz▒c chyba pok│ad, tak musi byµ, choµ patrz▒c z boku, mo┐na to sobie tylko wyobraziµ. Nie, wiem o tym, bo ╢ledz▒c palcami kad│ub, czujΩ liniΩ napiΩcia miΩ╢ni wzd│u┐ ud - wypolerowanych niegdy╢ przez bog≤w-szkutnik≤w, teraz z nalotem wodorost≤w podniecenia. W╢r≤d wielkiej morskiej ciszy zwijam ┐agle wszystkich maszt≤w, pod bluzk▒ ukry│a╢ cztery pionowe cienie ┐eber, czujnie wci▒gnΩ│a╢ powietrze i niewielki brzuch opad│ miΩkko na │ono. Jest ciep│y i pulsuj▒cy. Wierzchem d│oni g│adzΩ niedoko±czone po╢ladki, cie± na ko±cu wyszczupla je - gafel (12) poruszy│ siΩ w oczekiwaniu zwrotu. Jeszcze nie teraz. PΩpek: 3a - grotreja, 3b - nie mogΩ odczytaµ, chyba grotmarsreja dolna, 3c - grotmarsreja g≤rna, tworz▒ trzy pod│u┐ne zmarszczki. Poczekaj, nie dr┐yj tak. Zbli┐am siΩ do piersi, ale schowa│a╢ je za ramionami i ich cieniem, tylko wymarzy│em je sobie, wymarzy│em na podstawie jednego stercz▒cego sutka. Jak tu zrobi│o siΩ gor▒co, odk▒d jeste╢ tak blisko. Niemal pragnΩ by╢ unios│a rΩce, zaczΩ│a rozpinaµ guziki mej koszuli, pod szyj▒. MuszΩ siΩ opamiΩtaµ, mamy przecie┐ tyle czasu, czas na twoje ramiona (jak wibrujesz ca│a), czas na garb │opatki, nawet kr≤tki moment na ujarzmienie ciΩ do ko±ca zwolnionym poci▒gniΩciem rΩki po krΩgach krΩgos│upa i najciemniejszej szyi, a┐ do podstawy czaszki, g│owy. Tr≤jmasztowiec prawie zaton▒│, znikn▒│, wybacz mi matko. Je╢li pokonam podniecenie, to zaraz poznam twoj▒ twarz. W│osy, przeszkadzaj▒ mi w│osy, naprawdΩ nie mog│aby╢... WidzΩ tylko poziom▒ przekre╢laj▒c▒ wargi liniΩ, koniec nosa, uparty cie± podbr≤dka, zarys ko╢ci szczΩki - za ma│o, choµ wzdychasz cudownie pod ka┐dym dotkniΩciem. Zosta± moj▒ syren▒, tak proszΩ, wynurz siΩ na nowo, sob▒, nie tr≤jmasztowcem matki, moje rΩce niecierpliwie ciΩ szukaj▒ w dra┐ni▒cej sk≤rΩ s│onej toni, na chwilΩ. ZapalΩ papierosa, ju┐ spok≤j. Twoje cia│o znowu znieruchomia│o na rycinie, jak po chwili spe│nienia. Nie, te┐ go nie chcia│em, prawie nie chcia│em, ba│bym siΩ goryczy niedosytu, je╢li nawet wraz z tob▒ mog│aby nadej╢µ. Ba│bym siΩ tego dla ciebie. MuszΩ siΩ spieszyµ, do jutra minie pewno╢µ tej chwili i zacznΩ szukaµ ciΩ na nowo, niepotrzebnie, na pewno jeste╢ t▒, kt≤r▒ znalaz│em. Dzi╢ znam spos≤b, kt≤ry pozwoli nam mimo wszystko byµ razem, na zawsze razem, ale to dzia│a tylko dzisiejszego wieczoru. SpalΩ ciΩ teraz i wypijΩ z winem na noworoczn▒ przepowiedniΩ. Nie b≤j siΩ, to przej╢cie jest kr≤tkie i pomimo pozor≤w bezbolesne. Po nim jest ju┐ tylko gaj, po kt≤rym przechadzaµ siΩ bΩdziemy trzymaj▒c za rΩce w jasnych pow│≤czystych szatach, prowadz▒c nieko±cz▒c▒ siΩ rozmowΩ i przez ca│y czas czuj▒c ciep│o naszych cia│ przenikaj▒ce nas a┐ do dreszczu. Ale przecie┐ mo┐e co╢ jeszcze m≤g│bym zrobiµ tutaj, ┐eby poczuµ to samo. Ale przecie┐ ciebie ju┐ tu nie ma, wo± twego ciep│a niknie. Razem. Nieko±cz▒ce siΩ rozmowy. Ciep│o naszych cia│ przenikaj▒ce nas do dreszczu. We wtorek, 19 listopada, ja bezosobowy, a raczej anonimowy narrator i Maria B. - funkcjonariuszka opieki spo│ecznej wywa┐yli╢my drzwi mieszkania - kawalerki nr 2 przy ulicy miasta. Ja usi▒dΩ w fotelu, pan niech zajmie krzes│o, ojej, jaki zniszczony. Powiesi│ siΩ? Mo┐e jednak da siΩ go jako╢ odratowaµ. Jest sztywny? Pan nie zdaje sobie zdaje siΩ sprawy z mo┐liwo╢ci wsp≤│czesnej medycyny. Szkoda, ┐e nie jest kobiet▒ w ╢redniozaawansowanej ci▒┐y, pan to czyta│? Utrzymali dziecko w │onie martwej matki, przy ┐yciu, pokarmem kosmicznym, muzyk▒ Mozarta, codziennym masa┐em. Powinien by│ urodziµ siΩ kobiet▒ albo chocia┐ z │ona martwej matki, szkoda, ┐e nie zna│am jego matki. Gdyby ┐y│a, on nie zrobi│by tego, zapewniam pana, trochΩ znam siΩ na takich przypadkach, z do╢wiadczenia, z zawodowego. Chcia│abym j▒ poznaµ, zastanawiam siΩ, po co, taka kobieca intuicja, mo┐e, ┐e │atwiej potem zakwalifikowaµ chorobΩ. Gdyby ┐y│a, szyba nie by│aby tak brudna i patrz▒c przez ni▒, m≤g│by na pewno dojrzeµ w kt≤rym╢ z okien naprzeciwko ╢wiate│ko nadziei. Mario B., pani mnie intryguje, proszΩ mi opowiedzieµ co╢ o sobie. Nie wiem, od czego zacz▒µ, chwileczkΩ... Zaraz drogi panie, sama nie wiem, sk▒d siΩ tu wziΩ│am, tu, w tym pokoju, tu, z panem, przecie┐ zastΩpujΩ kogo╢, kole┐ankΩ z pracy, dziecko chore, to jej specjalno╢µ. Wie pan, nie bawmy siΩ w takie kosza│ki-opa│ki, je╢li chce mnie pan uwie╢µ, musi siΩ pan bardziej postaraµ i to nie metodycznie daj▒c mi do zrozumienia, ┐e jest pan mΩ┐czyzn▒ mojego ┐ycia, to ju┐ nie dzia│a, nie w naszym wieku. Mario B., nie ╢mia│em ciΩ nigdy o to zapytaµ, ju┐ od pierwszej u ciebie wizyty, teraz, przyznasz sytuacja trochΩ siΩ zmieni│a, dlaczego zawiesi│a╢ tutaj ten tr≤jmasztowiec? Taki obrazek: widzΩ r≤┐Ω, kwiat, dajmy na to r≤┐Ω, kwiat czerwony, rodzina "rose", p│atki olejkodajne, mszyce najlepiej zwalczaµ skrapiaj▒c ciep│ym mlekiem, wtedy odchodz▒, bez straty. R≤┐a rozkwit│a tego ranka, nachylam siΩ, ┐eby lepiej dojrzeµ kropelkΩ rosy, ale tak szybko znika i w za│omach p│atk≤w przeczuwam przekwitanie BojΩ siΩ spojrzeµ w twoje oczy, by nie dojrzeµ nadchodz▒cej w nich staro╢ci, bojΩ siΩ zbli┐yµ do ciebie, wiedz▒c, ┐e kiedy╢ odejdΩ, naprawdΩ nie jestem pewien, czy chcia│bym ciΩ poznaµ.