Gdyby kiedy╢ noga Twoja wdepnΩ│a w Bieszczady, a pogoda by Ci nie sprzyja│a, to nie ma innej rady jak udaµ siΩ do Chmarnika.

Gdzie go znale╝µ? Mo┐e jakie╢ wskaz≤wki wy│owisz z opowiadania Dany│y.

Dany│a to wataha, kt≤ry ca│e lato spΩdza│ w g≤rach przewodz▒c juhasom. Za mojej pamiΩci - m≤wi│ Dany│o - Chmarnik z Tarnawy nazwiskiem Pir≤g s│yn▒│ na ca│▒ WerchowynΩ i z daleka, nawet z WΩgier ludzie szli do niego, nios▒c dary bogate, a on za to bra│ ich dobytek w opiekΩ.

By│ to cz│owiek bogobojny i szanowany przez wszystkich.
Przed ka┐d▒ burz▒ wychodzi│ on na jak▒╢ wy┐sz▒ g≤rΩ, zwraca│ siΩ ku stronie sk▒d burza nadchodzi│a, 
a modl▒c siΩ krzycz▒c z ca│ych si│, szamota│ siΩ i walczy│ przeciw si│om nieczystym. 
NajczΩ╢ciej za┐egnywa│ burze i odgania│ z│e duchy, kt≤re j▒ prowadzi│y. Je┐eli za╢ grad zniszczy│ zbo┐e, 
to ju┐ pewnie pomiΩdzy gromad▒ jaka╢ dusza grzeszna znajdowaµ siΩ musia│a. 
Czasami pada podejrzenie na kogo╢ zupe│nie niewinnego, a gromada wierzy, ┐e ten klΩskΩ sprowadzi│ i m╢ci siΩ na nim okrutnie.

Pewnego wrze╢niowego dnia od rana s│o±ce dopieka│o i rzuca│o z│ote promienie na szczyty po│onin, 
trac▒cych ju┐ swoj▒ barwΩ zielon▒ i na niwy dojrza│ego zbo┐a; stawy zielenia│y na │▒kach, wo± miodowa rozchodzi│a siΩ w powietrzu, nici pajΩczyny snu│y siΩ po drzewach, przypominaj▒c babie lato. 
Na dworskim │anie ca│a gromada zbiera│a owies, dworskie zaprzΩgi uwija│y siΩ weso│o, a ╢piew robotnik≤w rozlega│ siΩ daleko i nic nie zapowiada│o jakiej╢ katastrofy. Nagle oko│o po│udnia powsta│ wicher gwa│towny 
i napΩdzi│ chmury od zachodu tak, ┐e wkr≤tce g≤ry i lasy znik│y pod czarnym ich ca│unem; b│yskawice i gromy nastΩpowa│y szybko po sobie, a w ko±cu grad sypn▒│ i zako±czy│ burzΩ. 
Wicher dalej chmury pogoni│, niebo siΩ rozja╢ni│o, wyjrza│y szczyty po│onin z mg│y gΩstej, kt≤ra na lasach osiad│a, San hucza│ wezbrany, a s│o±ce o╢wietli│o zniszczone │any, zalane │▒ki i snopy wiatrem poroznoszone. Sta│o siΩ to po po│udniu, a ju┐ wieczorem wie╢ opowiada│a sobie przyczynΩ tego dopustu bo┐ego. 
Rzucano straszne podejrzenie dzieciob≤jstwa, niczym zreszt▒ nie uzasadnione, na kobietΩ m│od▒ i bogat▒. Jak┐eby tucza (burza), m≤wiono powszechnie, zbo┐e zniszczyµ mog│a, gdyby miΩdzy nami duszy nieczystej nie by│o; Chmarnika mamy, on nas obroni i obroni│by zapewne gdyby nie wystΩpek Handzi. 
Rzecz ca│a opar│a siΩ o s▒d. Handzia dowiod│a swojej niewinno╢ci, ale gromada nadal pozosta│a przy swojej wierze. 

Dawno to ju┐, dawno bardzo byµ musia│o prawi│ stary Dany│o bo to starzy rozprawiaj▒ ludzie, a i oni od ojc≤w s│yszeli, jak w naszej wsi by│ Chmarnik rozumny, kt≤ry mia│ Boga moc odwracania nieszczΩ╢µ i tucz wielkich. W moc jego nie tylko sio│o nasze wierzy│o, bo i za Bieszczadem znali go ludzie, pan dziedzic tylko nie wierzy│, a nawet gdy siΩ dowiedzia│, ┐e mu ludzie p│ac▒, pozazdro╢ci│ mu tego, przywo│a│ do siebie zha±bi│ go 
i zbezcze╢ci│. Chmarnik rozgniewany nie broni│ odt▒d p≤l pa±skich. 
Wkr≤tce te┐ nadesz│a tucza wielka i zniszczy│a │any pa±skie, podczas gdy we wsi tylko deszczyk niewielki kropi│. Pan zdziwiony zawezwa│ do siebie Chmarnika i znowu go zha±bi│, ┐e mu tuczΩ sprowadzi│, a nie broni│ mienia pa±skiego. Je┐eli chcecie panie - Chmarnik mu powiedzia│ - i pozwolicie to ja drug▒ tuczΩ od was odwr≤cΩ bo wkr≤tce drugi │an ma wam burza zniszczyµ. Za kilka dni zagrzmia│o strasznie w chmurach, niebo siΩ zaczerni│o na pa±skimi polami, a pan przestraszony pos│a│ czym prΩdzej do wsi po Chmarnika. 
Gdy ten przyby│ razem z panem poszli naprzeciw chmurze. Wtedy to m▒dry cz│owiek rzuci│ takie zaklΩcie temu co chmury prowadzi│, ┐e go odpΩdzi│, a wraz z nim i chmury i grzmoty. 

Odt▒d pan nie przeszkadza│ Chmarnikowi wype│niaµ wolΩ Bo┐▒.