Po czym mo┐na poznaµ ≤w nieuchwytny moment, w kt≤rym ko±czy siΩ s│odki okres dzieci±stwa? Byµ mo┐e jest to wtedy, gdy dziecko zaczyna inaczej reagowaµ na irytuj▒ce go rzeczy i zjawiska - nagle przestaje byµ potulne i grzeczne, ukazuj▒c swoje pazury... A mo┐e to wtedy, gdy u╢wiadamia sobie, ┐e i jego rodzice - do tej pory stanowi▒cy idea│, wz≤r do na╢ladowania - tak┐e maj▒ co╢ na sumieniu? Czy wreszcie mo┐e wtedy, gdy na podstawie fakt≤w potrafi - znaj▒c zdanie innych - wyci▒gn▒µ samodzielne, sensowne wnioski?

Wszystko to przechodzi trzynastoletni czarodziej, Harry Potter, w trzecim ju┐ tomie cyklu (recenzje poprzednich: "...i kamie± filozoficzny" oraz "...i komnata tajemnic" mo┐na znale╝µ odpowiednio: tutaj i tutaj).

W│a╢ciwie - trudno napisaµ co╢ konkretnego o tej ksi▒┐ce, nie zdradzaj▒c fabu│y ani zako±czenia. Akcja p│ynie wartko, a kiedy ju┐ siΩ wydaje, ┐e wiemy, co bΩdzie dalej - jeste╢my zn≤w zaskakiwani. Poza tym, poznajemy kolejne skrawki ╢wiata magii, tym razem te mroczniejsze - w osobach Dementor≤w - i uczymy siΩ wykorzystywaµ czas, kt≤ry ju┐ min▒│...

Wbrew niekt≤rym pog│oskom, jakoby z pocz▒tku zia│o nud▒, grubsz▒ ni┐ poprzednie tomy ksi▒┐kΩ czyta siΩ jednym tchem. Wydana r≤wnie starannie, niczym nie odstaje od reszty serii. Warto kupiµ.