Poezja by livhannah

jak cie±
z ciemno╢ci
wy│aniaj▒ siΩ foremne kszta│ty
twego cia│a;
wyrze╝biΩ je na suchej
kartce wiatru,
wymalujΩ w drewnianym stole mojego
Nieba
prostym jak biedna gospoda;

Grzeszne dusze zasiadaj▒
w grecko-rzymskich │o┐ach
jedz▒c grona prosto z
ki╢ci...

A my? Jak dwie sieroty dzielimy siΩ
jednym kapciem i rΩkawem kurtki jednym,
na mrozie zimowego poranka
idziemy jak jeden m▒┐...

Nie umiem czrowaµ
wiΩc wyrze╝biΩ, w kamieniu,
tw▒ piΩkn▒ postaµ
jak cie±




***

Nie ma bia│ych anio│≤w

Co noc ten sam sen
ziele± li╢ci, traw
cudne ciemne jezioro,
Olieene broni▒cy bram pa│acu,
wieczny smutek-rado╢µ
To ju┐ koniec drogi
Hannah p│acze
Co rano ta sama tΩsknota...

I sama trwam w╢r≤d szaro╢ci dzisiejszego dnia
w takt mojej melodii
unoszΩ siΩ nad szklanym ╢wiatem,
w kt≤rym
nie ma bia│ych anio│≤w...




***

Szkalny m≤r
on dzieli nas dzisiaj
a ┐adna z nas tego nie chcia│a

Ty nie s│yszysz moich │ez
lej▒cych siΩ po policzkach
jeste╢ zbyt daleko

dzi╢ ju┐ reagujesz tylko
na ╢miech li╢ci laurowych
i kurz
spadaj▒cy z naszych ksi▒┐ek

dzi╢ nie reagujesz czu│o╢ci▒
na widok moich mokrych r▒k,
nie mo┐esz,
dzieli nas mur...