Heri e Karfine

Sen Elanor

Przyszed│ w granatowym zmierzchu,
Tej nocy nie by│o ksiΩ┐yca,
Schodzi│ z pag≤rka, na tle nieba,
Wyra╝nie odcina│ sie d│ugi p│aszcz.
Furtka skrzypnΩ│a.
Kaptur zrzuci│.
Wdycha│ zapach jab│oni.
I d│ugo siedzia│ na ganku podziwiaj▒c
w│asny, stary ogr≤d, m≤wi▒c, ┐e ju┐,
zd▒┐y│ zapomnieµ jak wygl▒da.
ªmia│ siΩ.
W s▒siednich podw≤rkach psy tylko
raz warknΩ│y, jakby na obcego.
Nie zdziwi│ siΩ, nie mog│y go znaµ.
MinΩ│o ju┐, ile? czterdzie╢ci piΩµ lat.
Pyta│ kto ┐yje, jak i gdzie, Targon ?
W potyczce w Ithilien. I stary
Faramir, te┐? By│ m│odszy, ode mnie.
Beregond, jego │≤d╝ zb│▒ka│a siΩ, na
Odnogach wielkiej rzeki. Wtedy,
w roku powstania w Dunlandzie.
Na drodze na wsch≤d, mija│ go w≤z.
Podwiezli go, dwaj handlarze z
»elaznych Wzg≤rz.
Dok▒d spytali.
Do domu.
Dziwili siΩ. Gdy wysiada│
Dziwili siΩ, ┐e nie poda│ im rΩki.
Kryj▒c rΩce i twarz pod p│aszczem.
Tyle pyta± i po jednej i po drugiej stronie.
Czy ocean o tej porze roku jest spokojny.
Jak twoje dzieci, Elie.
Jak pachn▒ │▒ki tam.
Czy kr≤l zbudowa│ nowe mosty, w Osgiliath.
Nie bud╝ ich, ju┐ trzeba i╢µ, gdzie?
Na wsch≤d do innych, a potem na zach≤d.
BΩdΩ jeszcze w tym kraju i przyjdΩ do niego
nied│ugo, ale jeszcze nie dzisiaj,
jeszcze nie.
W ╢wietle jedynej latarni, tej nad
drzwiami, spyta│, czy podoba ci siΩ
twoje imie, kt≤re dla ciebie wybra│em.

Heri e Karfine