Kazanie o św. Piotrze i Pawle

Lubin, 29 VI 1997 r.

Drodzy w Chrystusie Panu, Siostry i Bracia!

Obchodzimy dziś uroczystość św. Apostołów Piotra i Pawła. Jest to wielkie święto w całym Kościele Powszechnym, a także w naszej diecezji legnickiej. Oddajemy dzisiaj cześć dwom patronom Kościoła św., którzy są także patronami naszej diecezji. Ciekawe były ich koleje życia. Szymon Piotr, prosty, ubogi rybak galilejski - zostaje wybrany Apostołem, i chociaż trzykrotnie zaparł się swego Mistrza, to jednak stał się pierwszym wśród uczniów Chrystusa i widzialną głową całego Kościoła. Dziś jego następną na stolicy piotrowej jest Jan Paweł II, papież z Polski, który wprowadza Owczarnię Chrystusową w trzecie tysiąclecie. Drugi z dzisiejszych Apostołów - Szaweł z Tarsu, gorliwy faryzeusz i znawca Pisma św., dopiero kiedy dopadła go łaska Boża, stał się gorliwym wyznawcą Chrystusa, zmienił swe imię i odtąd nazywamy go św. Pawłem. Chociaż prześladował chrześcijan, to jednak stał się Apostołem Narodów i przyprowadził wiele narodów pogańskich do prawdziwej wiary poprzez swoje podróże apostolskie i listy. Dziś jego gorliwość misjonarską przejął obecny Ojciec święty, który najwięcej ze wszystkich papieży i misjonarzy do tej pory odwiedził krajów i kontyntentów, przemierzył różnymi środkami transportu miliony kilometrów.

Tak więc dzisiejsza uroczystość skłania nas do refleksji nad losami Kościoła św. w przeszłości i obecnie. Przypatrzmy się dokładniej jakimi byli ci, którzy jako pierwsi budowali ten Kościół, którzy stanowią jakby kamienie węgielne. Dziś już Kościół chrystusowy ma prawie dwa tysiące lat, przeszedł wiele różnych przeciwności i prześladowań. Żyli do tej pory, a nawet i trafiają się czasami i obecnie różni ludzie w Kościele, różni są księża, biskupi, a przede wszystkim wierni świeccy. Są tacy, którzy w każdą niedzielę i święto przychodzą na Mszę św. i modlą się codziennie, ale też jest w Kościele Chrystusowym wielu takich, których rzadziej widuje się w świątyni, którzy niechętnie korzystają z sakramentów św. Do dzisiaj jest wielu takich, którzy mimo, że w młodości przyjęli najważniejsze sakramenty św., w wieku dojrzałym dla doraźnych korzyści zaparli się wiary, jak św. Piotr, albo - jak niegdyś św. Paweł - prześladują ludzi pobożnych i opluwają religię.

Drodzy w Chrystusie Panu! Zauważmy, że gdyby Kościół chrześcijański był dziełem tylko samych ludzi, nie ostał by się długo, rozpadłby się tak jak wiele religii pogańskich znanych nam z podręczników historii. Mimo wielu różnych prób walki z Kościołem, spełnia się zapowiedź Pana Jezusa: "A bramy piekielne go nie przemogą". Dzieje się tak dlatego, że założycielem Kościoła nie jest zwykły człowiek, ale sam Chrystus: Bóg-Człowiek, który jest obecny w swoim Kościele, umacnia go i ożywia. Ponadto u samych początków Kościoła stoją, jak filary dwie wielkie postacie świętych Piotra i Pawła, którzy do dziś są dla wszystkich chrześcijan najlepszym przykładem i wzorem do naśladowania. Są oni zapewnieniem, że nawet jeśli któryś chrześcijanin, jeśli któryś z nas, zaprze się Chrystusa, przestanie wypełniać jego przykazania, to jednak taki człowiek pozostaje chrześcijaninem, dzieckiem Bożym, chociaż wyrodnym, i zawsze może wrócić do swego najlepszego Ojca, zawsze może skorzystać z sakramentu miłosierdzia Bożego, sakramentu pokuty i zawsze może powiedzieć, tak jak św. Piotr Apostoł, który odpowiadając na pytanie Jezusa, powiedział: "Panie, Ty wiesz, że cię kocham". Amen.